De skeeler Elfstedentocht
Eens in de 2 jaar organiseert IJsclub de Polder uit Bantega een skeeler Elfstedentocht.
In 2009 hebben Gert en Ivo daaraan meegedaan.
In 2011 waren Gert en Ivo weer van de partij maar nu met Raymond. Ondanks de nodige oproepen voor 2011 niet meer DNIJers die aan een 225 km skeelertocht durfden te beginnen.
2013, de aanhouder wint.
Waarom weet ik niet, maar misschien worden mensen toch geprikkeld door (sterke)verhalen over langere skeelertochten. Nu een verdubbeling van 6 mannen die lid zijn van DNIJ, die zich serieus gaan voorbereiden voor de 225 km van Bantega.
Bij DNIJ zijn veel meer leden die de potentie hebben om 225 km te skeeleren in zo’n 13,5 uur inclusief de pauzes dus voor 2015 bent u er dan ook bij? Ze zijn in de minderheid maar er waren ook vrouwen die de tocht hebben gehaald, wie is de eerste DNIJ vrouw die het gaat halen?
Zal de deelnemers in het kort aan u voorstellen op volgorde van leeftijd.
Ivo Diks, onze berggeit.
Een paar weken student af en heeft net 2 weken echt werk en doet nog extra op de zaterdag post sorteren / lopen.
Verreweg de jongste van ons, en 4 jaar geleden was hij er al bij.
Verkeert in de vorm van zijn leven. Ook de laatste 2 jaar veel bergen beklommen,inclusief de Mont Blanc.
Pakt bij gelegenheid ook wel eens een wedstrijd skeelermarathon mee en is zelf een keer voor onze Dirk geëindigd.
Kortom sterk genoeg om de finish te halen.
Pascal van der Stroom, onze rijdende tank.
Deze bijnaam omdat hij letterlijk niet te stoppen is als hij eenmaal skeelerd. Als er afgeremd moet worden gaat hij als een tank door (alles heen).
Hij is dit voorjaar lid geworden bij DNIJ en ons voornemen is om nog aan zijn remtechniek te gaan werken.
Heeft een zeer goede basis conditie, is sterk en heeft dit seizoen veel voorbereidingstochten mee geskeelerd. Dus een goede voorbereiding ondanks wat techniek tekortkomingen. Heeft een goede kans om de finish te halen.
Raymond de Haas, we noemen hem ook maar De Haas.
Voorbereiding, 1 x 45 km skeeleren voor zijn vakantie en 1 x 75 km na zijn vakantie.
Vorige week verhaal van zijn beschadigde voeten al vermeld in verslag van deze link:
Moet het hebben van zijn karakter, hoewel hij ook onderweg ook wel eens een pilletje nam, nog maar eens navragen wat voor wondermiddel hij gebruikt.
Liet het team wel in spanning zitten vooraf, zal hij het dit jaar wel uitrijden.
Maakte het wel spannend of hij de finish zal halen.
Halverwege de tocht was het wel duidelijk, Raymond gaat het halen.
Helmich van der Kolk, de planner en calculator.
Het jaar 2012 gebruikt om zoveel mogelijk skeelertechniek en ervaringen op te doen om in 2013 voor het grotere werk te gaan.
Had zich in het vroege voorjaar al aangemeld bij de organisatie in Friesland.
En heeft het hele seizoen afgestemd richting 14 september. Bijna aan alle voorbereidingstochten meegedaan, zelfs individueel zijn kilometers op skeelers en fiets gemaakt voor een maximale conditie.
Zou gewoon de finish moeten kunnen halen zonder dat er iets geks zou gebeuren.
Anton Scholten, onze onderzoeker.
Onderzoeker vanwege het feit dat hij tijdens het skeeleren vaker dan gemiddeld het asfalt van dichtbij onderzoekt.
In 2012 meer gaan skeeleren en veel geschaatst afgelopen winter.
Was erg fysiek erg sterk begin skeelerseizoen. Vaak ook te sterk in verhouding met zijn skeelertechniek. Tijdens de voorbereidingstochten daardoor erg vaak asfaltonderzoek gedaan.
Ging de laatste tijd al een stuk beter door opgelegde dosering van zijn krachten.
Goede kans dat hij finish haalt mits geen valpartij met schade hem zou uitschakelen.
Gert Westerink, vakidioot, aanjager, hoe moet ik het zelf omschrijven?
Was 10 jaar terug nog van mening dat meer dan 100 kilometer skeeleren gekkenwerk is en normale mensen dat niet doen. Dacht toen ook, dat kan niet gezond zijn zulke afstanden.
Zie in mijn Excel bestand dat deze tocht inmiddels mijn 60e skeelertocht van 100 km of meer gaat worden, en de 6e tocht van boven de 200 km.
Dit seizoen nu 41 keer de skeelers ondergebonden en na 14 september een gemiddelde van 49 km per keer. De helft van de keren onder de 30 km per training gebleven, staat allemaal in een Excel bestand, dus makkelijk er uit te halen.
Als alles heel blijft, basis en routine genoeg om de finish te halen.
De belevenissen van samen 225 skeeleren.
Het is voor outsiders natuurlijk een saaie leesstof, maar wil proberen voor de liefhebbers een goed beeld te schetsen van onze belevenissen.
Details:
106 voorinschrijvingen, 1 na inschrijving, 17 mensen niet gestart vooral vanwege de vele regen die viel en ook voorspeld was. Stuk of 4 uitvallers is me verteld.
Henk de Haan uit Hattem, een toerkanjer met zijn 73 jaar reed ook makkelijk mee en het was zijn 10e skeeler Elfstedentocht.
Busje.
Het leek ons een goed plan een busje te huren, het is nog moeilijk autorijden na een heel korte nacht en 13 uur fysieke inspanning. Douwe Jan, een oud skeeler toerkanjer, in het verleden ook eens de skeeler Elfstedentocht uitgereden leek ons de juiste persoon om tot onze chauffeur te benoemen.
Hij wist bij garage Vos met een leuke korting, een ruim busje te huren.
http://www.garagevos.nl/
Onze planning.
0:35 verzamelen bij hek van DNIJ.
In Hattem Henk de Haan oppikken, we hebben nog plek in de bus.
05:00 uur aankomst Bantega. Aanmelden, toiletbezoek, skeelerspullen controleren en aantrekken en nog eens controleren.
06:00 uur precies de start.
We hadden natuurlijk allemaal de weersvoorspelling gezien, heel veel regen en langdurige regen. Probeerden elkaar nog wijs te maken dat de buienvlekken op beeldscherm een technische storing was.
Bij ons verzamelplek in de nacht regende het al en dat stopte niet. Toch was de stemming bijzonder goed. De lagers waren aan de buitenkant voorzien van vet of vaseline. Reserve wielen en lagers in de tas.
Zon, wind, storm of regen, niemand houd ons tegen.
In donker en met regen staan we bij de start, niemand die maar een ogenblik twijfelde zal ik er wel aan beginnen. Een heel seizoen hierna toewerken is niet zomaar uit je hoofd te halen. Alleen is de vraag, samen uit, samen thuis gaat dat lukken.
Fysieke ongemakken, valpartijen, materiaal pech, heel veel risico’s dat 1 of meer van ons zessen de finish niet haalt.
We hadden het voornemen om alle zes in clubkleding te gaan, Pascal kort tevoren nog een DNIJ pak aangeschaft, maar nu bedekken de regenjasjes onze clubkleuren.
Regenhoezen om de schoenen of plastic met tape, het helpt eigenlijk niets, binnen halfuur is elk kledingdraadje aan je lijft doorweekt. De regenjasjes houden wel de koude wind tegen, daarom blijven die de hele dag aan.
De eerste pauze is precies na 2 uur en inderdaad ook 40 km. De overige stukken zijn steeds om de 30 km ongeveer.
Het ging niet helemaal vanzelf, maar de DNIJ jongens hebben zich goed gehouden, er waren wel de nodige pijntjes en soms piepte het even maar compleet stuk gezeten heeft niemand of hij heeft dat heel goed kunnen camoufleren.
Foto’s maken was lastig, de goede toestellen niet meegenomen vanwege risico op natte elektronica. Moest ook heel snel, de pauzes waren net lang genoeg voor een plas, een broodje en drinken.
Extra informatie linken voor degenen die er over 2 jaar bij willen zijn:
Deelnemers voorinschrijving: http://www.ijsclubdepolder.nl/default.asp?ContentId=1030
gastenboek met verhalen deelnemers: http://www.ijsclubdepolder.nl/default.asp?ContentId=1031
Verhaal van iemand die 3 schaats Elfstedentochten, 18 alternatieve 200 kilometers op schaatsen en 4 maal op skeelers: http://www.toshibatec.nl/toshiba/nieuws/filmrol-voor-toshiba-schaatser-/
Foto bij de beroemde tegeltjes brug, we hadden maar 1 minuutje tijd en het regende en de harde wind voelde koud aan.
Voor meer plaatjes en verhalen kijk op de site van IJsclub de Polder.
Verhalen deelnemers:
http://www.ijsclubdepolder.nl/default.asp?ContentId=1031
foto’s:
https://plus.google.com/photos/106486260371280215235/albums/5923791724239105585?banner=pwa&authkey=CIK5oIG82s6RWg
De persoonlijke belevenissen van de DNIJers zijn hierna bijgevoegd.
Verhaal van Ivo:
Bij het wakker worden stond er “3:00” op de wekker. Direct Gert opgehaald om vervolgens naar de Voorwaarts te gaan. Op afgesproken tijd stonden er 6 sportidioten en een chauffeur klaar. Douwe Jan reed ons eerst naar Hattem om Henk op te halen en daarna kwamen we keurig op tijd in Bantega aan. Daar konden we ons rustig voorbereiden om rond 6:00 echt van start te gaan voor de Elfstedentocht!
Het eerste stuk hebben we in het donker in de regen gereden. Enkelen hebben slimme trucs bedacht om de voeten droog te houden maar al snel bleek dit niet te werken en de voeten werden kletsnat. Al snel kon ik mijn hoofdlampje uit doen, maar pas rond 10:00 werd het droog. Helaas was dat van korte duur. Natuurlijk is regen vervelend, maar wat ik nog lastiger vond is dat je daardoor wegglijdt met je skeelers. Vooral de klinkers zijn spekglad, op snelheid komen op klinkers is best een gestuntel. Volgende keer misschien investeren in regenwielen?
Tot ongeveer 115 kilometer ging het allemaal prima bij mij. Natuurlijk is het nat en heb je al veel kilometers gemaakt, maar echte moeilijkheden waren er niet. Maar na ca. 115 kilometer was er een kwalitatief uitermate teleurstellend stuk asfalt voor het bruggetje van Bartlehiem. Om hier doorheen te komen moesten we echt hard werken en zo’n slecht stuk lijkt nog langer dan het al is. Na de pauze bij Bartlehiem werd er afgewisseld met stukken slecht en goed asfalt in combinatie met tegenwind. Het ging weer iets harder regenen en de temperatuur daalde iets. De klinkers begonnen nu echt pijn te doen onder mijn arme voeten.
Na de pauze bij de Tegeltjesbrug, zo rond 155 km, werd het iets gemakkelijker. Ik wist van 2 jaar geleden dat dit stuk slecht en zwaar was, maar deze keer hebben we wind mee gehad en de slechtste stukken asfalt zijn opnieuw geasfalteerd. Een flinke meevaller! Bij de volgende pauze stonden lekkere gehaktballen op ons te wachten. Nu wist ik eigenlijk al dat ik de tocht had gehaald. De laatste loodjes zijn voor mij niet het zwaarst geweest. Ook het weer werd beter, het stopte zelfs met regenen. De finish is al in zicht, 99% van de klinkers hebben we gehad en het tempo lag laag. Rond 19:30 kwamen we weer aan in Bantega waar we onze herinnering in ontvangst mochten nemen!
Wat is er eigenlijk leuk aan zo’n eind skeeleren? Het was koud, nat en alles doet zeer. Eigenlijk was het helemaal niet leuk. Waarom dan toch een Elfstedentocht rijden? Voor het geweldige gevoel wat je er achteraf van krijgt! Enorm voldaan en sterke verhalen genoeg om de komende 2 jaar door te komen!
Verhaal van Pascal:
Op zaterdag 14 september jl. was het dan eindelijk voor ons (Gert, Helmich, Anton, Raymond, Ivo en Pascal) zover: de Elfstedentocht op wieltjes (225 km)!
Na om 3.45 uur bij DNIJ in de regen te zijn vertrokken en oerskeeleraar Henk de Haan in Hattem te hebben opgepikt, kwamen wij rond 5.00 uur aan in Bantega, de start- en finishplaats, zodat wij nog een uurtje rustig de tijd hadden om ons in te schrijven en om te kleden. Helaas was het tijdens de start om 6.00 uur met circa 90 deelnemers (van de 105 aanmeldingen) nog steeds niet droog en dat zou het, op enkele onderbrekingen na, eigenlijk tot 17.00 uur ook niet worden… De eerste stop was in Stavoren, helaas nog steeds regen. Snel wat eten en drinken en door naar de tweede stop in Bolsward. Anton was gevallen en had een kapotte duim en een wieltje verloren. Dit was gelukkig snel gerepareerd en Anton kon door. De derde stop was in Franeker waar de bouillon heerlijk smaakte. Helmich kreeg last van zijn tenen, maar opgeven was geen optie. Op naar Bartlehiem! Het laatste stuk daarnaartoe was, wat betreft het asfalt en het weer, erbarmelijk slecht en was dus behoorlijk afzien. Het peloton begon te kraken en te piepen, maar dankzij de gunstige wind viel het aantal uitvallers mee. De volgende stop was in Dokkum bij de bekende tegeltjesbrug. En de regen ging maar door…. In de striemende regen en windvlagen zat genieten van het hapje en drankje er niet in. Daarna een fantastische doortocht dwars door Leeuwarden. De motorrijders hebben zeer goed werk geleverd door alle kruispunten voor ons vrij te houden. Vervolgens op weg naar Sneek waar ons een heerlijk broodje gehaktbal wachtte. Dit was de laatste stop, nog ruim 30 km. De bekende laatste loodjes. Gert kreeg problemen met zijn skeelers.(Dit laatste was een verhaal uit 2009 nu in 2013 geen problemen met Gert zijn skeelers) Na wat verbandwerk kon hij ook weer “gewoon” doorbikkelen. Net als Raymond die geen optimale voorbereiding kende en voor de start al blaren op zijn voeten had i.v.m. nieuwe skeelers. Klasse! Ongeveer tien kilometer voor de meet nog een allerlaatste korte tussenstop in Spannenburg. Het tempo was weg en het was nu voor vrijwel het gehele (uitgedunde) peloton de dood of de gladiolen. En wij gingen (uiteraard) voor het laatste! Uiteindelijk, na alle ontberingen, kwam de Apeldoornse DNIJ-afvaardiging compleet (!) om 19.30 uur in Bantega terug waar de plaatselijke bevolking ons op een leuke manier hebben onthaald.
De conclusie is dat dit een echte, ouderwets barre Elfstedentocht was die alleen geschikt was voor helden. We mogen trots op onszelf zijn!
Verhaal Helmich:
Na een periode van intensieve voorbereiding was het moment dan werkelijk aangebroken waarop wij met 6 DNIJ- lange afstand cracks zouden afreizen naar Bantega ( onderin friesland). Doel van dit alles was deelname aan de elfstedentocht op skeelers – afstand 225 km – ééndag evenement. Georganiseerd door ijsclub de polder ( www.ijsclubdepolder.nl) uit voornoemde plaats.
Al vroeg in de ochtend van de 14e september zo rond 03.30 uur zouden we vertrekken vanuit ons verzamelpunt – skeelerbaan DNIJ te Apeldoorn. Ondergetekende melde zich als eerste bij de baan waarna de andere deelnemers ( Gert, Ivo, Anton, pascal en Raymond) kort daarna arriveerden. Douwe Jan zou ons met een gehuurde bus brengen en halen. (waarvoor dank).
De start van het evenement was stipt om 06.00 uur gepland. Het totale deelnemersveld bestond uit een kleine honderd deelnemers waaronder enkele dames. De weersvoorspelling was verre van ideaal Het regende al vanaf de start en dit zou nagenoeg de gehele dag duren. De temperatuur daalde gedurende de dag naar 14 graden en in de middag stak er een ferme wind op uit de noordhoek.
De start van deze dag is op zich al een bijzonderheid. In het donker en deelnemers met hoofdlampen op de helmen of voorhoofd gemonteerd sieren het nachtelijk optreden als een feestelijk geheel. Van supporters die uitgeleide doen was nauwelijks sprake. Aangezien de meeste mensen nog op één oor lagen trok het skeelerpeloton dan ook met stille trom ( op de geluidswagen van de tourleiding na) door de eerste dorpen richting Warns voor de 1e stop ( 41 km na de start)
Vervolgens op weg naar Stavoren, Hindelopen, Workum en Bolsward ( hier 2e stop- 69 km) Het wordt dan al weer licht en de lampen kunnen uit.
Van Bolsward ging het via Harlingen richting Franeker waar we dwars door heen moeten over een parcours van klinkers. Op dit moment voel ik voor het eerst mijn voeten protesteren en tintelingen dringen zich op vanuit mijn tenen alsof de voet door opzwelling en de kletsnatte voeten klem zaten. Gelukkig zaten we kort voor de 3e stop ( 95 km ) en had ik mij voorgenomen de pauze tijd te benutten om droge sokken aan te trekken in de hoop dat het daarna beter zou aanvoelen.
We zitten nu in de noordlus van het traject. De plaats Menaldum, Stiens en Bartlehiem in het vooruitzicht. Mijn voeten voelden in eerste aanleg beter aan. De druk leek te zijn verminderd. In het peloton wordt nauwelijks een woord gewisseld. Het is gewoon stil. Kennelijk is Iedereen met zich zelf bezig en verbijten op hun wijze de onhebbelijkheden van deze tocht. Op weg naar Bartlehiem keerde de pijn in de voeten terug. Af en toe krulde ik mijn tenen om deze een beetje te ontzien. Het stuk naar het bruggetje van Bartlehiem was in mijn beleving verreweg het slechtste stuk. Een geestdodend stuk parcours met zeer een zeer slecht, uitgestukt wegdek. Het is werkelijk balanceren en zoeken naar de meest ideale ondergrond. Verbeten door mijn Pijnlijke voeten dringen zich de voor een sportman onverdraaglijke gedachten op om er de brui aan te geven. Ik bedacht bij mezelf dat ik nog liever de skeelerschoenen aan de voorzijde open wilde snijden om mijn tenen weer de ruimte te geven dan dat ik de tocht zou staken. Dan maar een paar nieuwe schoenen kopen maar opgeven omwille van klemmende schoenen zou en wilde ik niet.! Af en toe betekende dit wel dat ik middels een innerlijke mentale strijd op mijn tandvlees heb gereden, al hebben mijn skeelervrienden hier gelukkig niets van meegekregen. De gedachte van opgeven heb ik dan ook ogenblikkelijk door het putje gespoeld en mezelf tot de orde geroepen. De 4e stop diende zich gelukkig direct naar het voornoemde bruggetje aan (na 138 km).
Na versterking van de inwendige mens keerden ook de sportieve aspiraties weer terug. Op weg naar Dokkum voelde ik de pijn uiteindelijk niet meer. Kennelijk had ik deze verdrongen en ondergeschikt gemaakt aan het beoogde eindresultaat. Verrassend genoeg waren we eerder bij Dokkum dan dat ik mij had voorgesteld. De wind was wel flink aangetrokken in de noordlus maar ook tot onze grote vreugde gedraaid. Hierdoor hadden we opnieuw wisselend wind in de rug en/of schuin achter. De schietgebedjes waren kennelijk verhoord. Na Dokkum weer richting Leeuwarden. Onderweg hier naar toe nog de 5e stop bij de beroemde tegeltjesbrug. ( zie foto). Leeuwarden doemt op door de flarden regen die nu weer was toegenomen. Met z’n allen door Leeuwarden rijden is ook een aparte ervaring. Alle verkeer wordt tot stilstaan gedwongen zodat we een vrije doorgang hebben door deze grote stad. Een leuke ervaring op zich en een enorme opsteker dat als we de stad achter ons zouden hebben gelaten de 6e stop zich zou aandienen ( 189 km) en we nog een kleine 40 km zouden moeten richting de eindstreep.
Voordat we daar waren dienden zich de stad Sneek en Ijlst zich nog aan. Hier moesten we nog wel een klinkerparcours ondergaan. De gedachte hieraan riep bij mij onmiddellijk weer de twijfel op of ik de pijnlijke voeten nog langer zou kunnen verdragen of dat ik tijdens de stop mijn zakmes zou pakken om mijn schoenen open te snijden. Ik koos er voor om mijn schoenen te sparen. Desnoods zou ik het klinkerparcours met mijn ogen dicht en verbeten van de pijn rijden. Ik had mij voorgenomen mijn tenen maximaal te krommen en de pijn te verbijten. Aangekomen in Sneek viel mij het parcours al met al nog wel mee. Ik had mij op erger voorbereid. IJlst daarentegen viel me werkelijk rauw op mijn dak. Het was een parcours met het spreekwoordelijke rondje om de kerk. Een super rauw klinker wegdek van de 1e categorie. Mijn lijf (voeten) schreeuwde het stilletjes uit van de pijn. Dit moest werkelijk het summum van foltering zijn. Kop-op schreeuwde ik in mijzelf terug, nog 30 km dan hebben we deze barre tocht met alle zes DNIJ leden achter de rug. Volhouden dan maar………….
De laatste stop ( 225 km) was een min of meer rijdende stop. Nog even een reep mars of een banaan en dan weer door naar de thuishaven Bantega. De voeten stonden op springen maar konden geen kant op omdat de schoenen de zaak bij elkaar hielden. Toch duurden de laatste kilometers mij lang genoeg. Wat een opwelling om de borden van Bantega te zien en de laatste kilometers te kunnen aftellen. Het onthaal in Bantega door het publiek was meer dan welkom en deed de pijnlijke voeten even vergeten. Daar kwam dan werkelijk de finish in zicht. De ontlading tussen de zes DNIJ deelnemers was groot en er werd hartelijk gefeliciteerd met het behaalde resultaat.
Douwe Jan stond ons al op te wachten en was zichtbaar opgelucht dat we allemaal de eindstreep zonder ongelukken of uitval hadden gehaald. Een Super prestatie van jullie allemaal, Ik ben trots op jullie, waren zijn woorden.